Bir kadın,
Yalnız, kimsesiz, sessiz…
Bahçe katıdaki evinin balkonundan izliyor sokağını, dünyayı.
Aynaya bakıyor kimi zaman,
Kim bu karşısındaki?
Bir kadın,
Yalnız, sessiz, yabancı…
Saçlarını severdi en çok,
Uzun, sarı saçlar…
Şimdi kısa, ağarmış
Hiç sevilmeden, hiç okşanmadan.
Bir kadın,
Gözleri hep guguklu saatine takılan…
Bir yerlerde bir beklediği var gibi
Zamanın akıp gittiğine inanmıyor gibi
Hayat içinde hayat, dünya içinde dünya…
Bir kadın,
İçinde eskimiş dünyalar saklı.
Bir kadın, hayatta,
Oysa ruhunda çoktan ölüm vakti.
(Tablo: Andrei Markin)
