Bir çocuk, bir bakış...

Bir kafede dost muhabbetiyle dünyayı renklendirirken
Gözüm dışarıdaki bir çocuğa takıldı.
Çocuğun sandığına, ellerine, gözlerine takıldım.
Hüznüm sokaklara taştı.
Sokaklar boğuldu, insanlar boğuldu, ben boğuldum.

Kim bilir ne hikayeler vardı bu sokaklarda...
Ne hikayeleri yaşıyor, saklıyor, örtüyor, yutuyordu bu sokaklar.

Herkesin kendi dünyası, kendi hayatı, kendi dertleri...
Sahi bizimkiler gerçekten dert miydi?

Sandığıyla bir ritim tutmuş çocuk. Hayatın şarkısını çalıyor.

Tekrar takılıyorum gözlerine. Orda bir tebessüm mü var?

Oysa gülmek ne zordu…

Ama o başarıyordu işte!

Gözlerinde yeşeren umutlarla, hayata, sokağa, bana gülüyordu.

Sen, çocuk, insan, umut, ne çok şey öğrettin bana bir bakışla.

Bu hayatta ben de varım dedin, bu hayat gülmeye değer dedin, umut hep var dedin.

Dedin de dedin. Sen anlattın, ben dinledim.

Aramızda bir cam, aramızda bir sokak, aramızda insanlar, aramızda bir hayat…

Sen anlattın, ben dinledim. Dinledikçe gülümsedim, sana, hayata.

Ne de çok şey öğrettin bana bir bakışla…

Cafe de Flore (Ruh Eşim)

 

Geçenlerde Cafe de Flore isimli filmi izledim. Türkçe'ye "Ruh Eşim" olarak çevrilmiş. Beni etkileyen filmler arasında üst sıralara yazdım kendisini. "Farklı" bir film arayanlar için tavsiye ederim. Filmin yönetmeni Jean-Marc Vallée. Merak etmeyin filmi anlatmayacağım. :) 

Sevdiğin bir insanın artık seni sevmemesi, senin yanında olmaması, seninle aynı hayatı paylaşmamasını öyle dramatize etmeden ama kalbimi eze eze anlattı bana bu film. Bir de bakış açısının önemini... Gözü kapalı güveni sorguladım. Evet hayat sürprizlerle dolu dedim, bazen de acı sürprizlerle. 

En sonunda da ortaya çıkan gerçek aşkı gördüm ve tüm bu hislerimi, düşüncelerimi geride bıraktım. 

Sahi ne tuhaf, ne basit görünümlü ama aslında karmaşık bir şeydi bu aşk... Birine pat diye aşık olabiliyorsun mesela ama ondan vazgeçmen, dün senin için yabancı olan bu insanı bugün hayatından çıkarman bir o kadar zor oluyor. O hayatına giriyor ve herşey değişiyor, tüm devreler karışıyor. Hayatında o kadar insan varken, tanımadığın biri yapıyor bunları, hem de hiçbir çaba sarf etmeden. 

İnsanlar bazen yaralanıyor, aşka tövbe diyor, kalbini aklını kapatıyor. Bir daha kimseyi böyle sevememlerle başlayan cümleler kuruyor. Sonra bir bakıyorsun ki hayatında yeni bir aşk, yeni bir heyecan. Bu ve benzeri aşk hadiselerini ya yaşadık, ya gördük ya da duyduk. Peki düşündük mü bunlar gerçekten aşk mıydı diye? 

Daha önce bir yazımda da söylediğim gibi "Her kalp çarpıntısı aşk değil" bence. Belki de Cafe de Flore'u, bana gerçek aşkı ve aşkın türlerini farklı bir açıdan gösterdiği için bu kadar sevdim. İzleyen ve izleyecek olan dostlarım için şunu da söyleyeyim. Tabi ki durumu yadırgadım. Ama değer yargılarımı bir kenara bırakıp kendimi filmin içine attım ve baştan ayağa aşka bulandım.

Herkese güzel bir hafta sonu diliyorum.

Yeni bir hayat, gerisi bayat

Pazartesi, salı, cumartesi, pazar. Pazartesi, salı, cumartesi, pazar. Pazartesi, salı, pazar. Pazartesi, pazar... Sanırım bir yerlerde bir yanlışlık var. 

Hatırlıyorum, yaş 7, pencerenin kenarında oturmuş etrafı seyrediyorum. Sokaktan geçen arabalara bakıp birazdan geçecek olan benim olsun diyorum. Ve bekliyorum, büyümeyi. Büyüyüp adam olmayı, az önce sokaktan geçen topuklu ayakkabılı kadın gibi biri olmayı. Bekliyorum, zaman ne kadar da yavaş. Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum... 

Şimdi hayatımın 26'ıncı durağındayım. 27'inci durak ise çok yakında! Evet bir işim var, evet topuklu ayakkabı giyiyorum. Hatta evlendim. Korkmayın henüz çoluk çocuğa karışmadım. Ama ne zaman geçti, ne zaman olup bitti bunca şey? Hani bekle bekle gelmez gibi geliyordu o 7 yaşındaki kız çocuğuna? 

Cahit Sıktı Tarancı da "Yaş 35 yolun yarısı eder" diye fısıldamaz mı kulağıma! Baya da yaklaşmış bu yolun yarısı, ne yapsak acaba? 

Görmüş, geçirmiş yaşlı teyze ve amcalar gibi olacak biliyorum ama söylemem lazım. Bu hayat boş kardeşim! Gözünü açtın buradasın, kapadın yoksun! Hayatını yaşa diyorlar bu yaşa kadar yaşadık, yetti mi? Yok! Bir yarım daha olsa yeter mi? Yine yok! Peki ben erken yaşta yaşlılık depresyonuna mı girdim? Ona da yok. 

Uzun lafın kısası çizgi film kahramanları gibi kafamda bir ampul yandı ve aydınlandım. Hayatın ne kadar boş olduğunu gördüm o aydınlıkta. Başarmak için uğraş da ömrünü, sağlığını harcama dedim. Ne de olsa bunların hepsi bir gün geride kalacak. 

Görmek nasip olursa 27 ve sonraki duraklarda bakalım bir değişme olacak mı halet-i ruhiyemde. Hayatı güzel ve yaşanılmaya değer kılan tüm dostlarıma sevgilerle…

küçük not: Yazının başlığı evet evet Sertab Erener'in şarkısından. :)